ကြၽန္ေတာ္ ဗမာကားမၾကည့္ပါဘူး။ ခရီးသြားတဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ ကားေပၚမွာဖြင့္ဖြင့္ျပတတ္လို႔ မၾကည့္ေပမယ့္ ျမင္ေနရတတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နားၾကပ္တပ္ျပီး မ်က္လံုးပိတ္ထားတာပါ။ နားပူလြန္းရင္ေတာ့ သီခ်င္းေလးပိတ္ျပီး တီဗီကို ေငးမိတာေပါ့။ အခုလည္း အဲ့လိုေငးမိရာကေန ေနရင္းထိုင္ရင္း က်က္သေရတံုးဖို႔ ျဖစ္လာရတာပါပဲ။မင္းသားက လူမင္း၊ မင္းသမီးတို႔ အရံမင္းသားတို႔က ကၽြန္ေတာ္နာမည္မသိဘူး။ ဇာတ္ညႊန္းနဲ႔ဒါရိုက္တာက ညိဳမင္းလြင္ တဲ့။ ဇာတ္ကားနာမည္က "ဆဌမေျမာက္အခန္း"ဆိုလား။
စၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ကေန ၁၅မိနစ္အတြင္းမွာ ဒင္းတို႔ေတြ က်က္သေရအေတာ္တံုးေၾကာင္း ခံစားရေတာ့တာပဲ။ မင္းသားၾကီး Antonio Banderas သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ "The Skin I Live In" ကို ခိုးထားတာခင္ဗ်။ ၂၀၁၁ တုန္းက ထြက္ခဲ့တဲ့ စပိန္ဇာတ္ကားတစ္ကားပါ။ မူရင္းနာမည္က "La piel que habito" တဲ့ဗ်။ သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလးကို မုဒိန္းက်င့္၊ စိတ္ေရာဂါရျပီး အသက္ဆံုးေအာင္လုပ္ပစ္လိုက္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ရုပ္ရည္နဲ႔ လိင္အဂၤါေျပာင္းလဲ၊ အေရျပားတစ္ခုလံုးအစားထိုး၊ ေနမထိေလမထိအမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ အခန္းထဲမွာ ၆ နွစ္ေလာက္ပိတ္ေလွာင္ထားခဲ့တဲ့ သိပ္ေတာ္၊ သိပ္ထက္ျပီး ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္စက္တဲ့ ဆရာဝန္ၾကီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။
ေမာင္ညိဳမင္းလြင္တို႔၊ ေမာင္လူမင္းတို႔ လုပ္ခ်လိုက္တာမ်ား ေမာ္ဒန္ဆန္တဲ့ ဇာတ္ကားဟာ ငေပါကားၾကီးျဖစ္သြားပါပေကာလား။ အနွစ္အသားပါလြန္းတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြကိုက် မထည့္ပါဘူး။ ဒိုင္ေၾကာင္ေတြကိုေတာ့ကရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္ေျပာပါတယ္။(အေတာင္ခ်ိဳးခံထားရတဲ့ငွက္တစ္ေကာင္
ဟာ အေတာင္ေတြ ျပန္ေပါက္လာရင္ေတာင္ မပ်ံသန္းတတ္ေတာ့ပါဘူး)တို႔ ဘာတို႔။ အဲ့ဒီလို ဒိုင္ေၾကာင္ေတြကို ရုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒီကားကို အျပီးထိၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကိဳက္လြန္းလို႔ မဟုတ္ဘဲ ရြံရွာစိတ္တစ္ဝက္၊ အံ့ၾသစိတ္တစ္ဝက္နဲ႔ ၾကည့္ခဲ့တာပါ။ လုပ္ရဲလိုက္တာ လုပ္ရက္လိုက္တာ လို႔ စိတ္ထဲက တဖြဖြ ေရရြတ္ျပီး ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အနုပညာကို ဝါသနာပါသူ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္ဆိုတာကို အပန္းေျဖတာထက္ပိုတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုမွာ ခံစားသူပါ။ ျပီးေတာ့ သူတစ္ပါး ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးထားတဲ့ အနုပညာတိုင္းကို တန္ဖိုးထားတတ္သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဥပေဒမွာေတာ့ သူတပါးမယား ၾကာခိုတာက သူတပါးအနုပညာပစၥည္း၊ သူတပါးဥာဏပစၥည္းကို ခုိးယူတာထက္ ပိုျပီး ျမတ္တယ္၊ ပိုျပီး လက္ခံနိုင္စရာရွိတယ္လို႔ပဲ ေျပာပါရေစ ကိုလူမင္းနဲ႔ ကိုညိဳမင္းလြင္။ ကၽြန္ေတာ္ သာမန္လူငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။
0 comments:
Post a Comment